آن روز که به داغ غمت مبتلا شدیم

دل خون‌تر از شقایق دشت بلا شدیم

ما یادمان که نیست ولی راستی حسین

با درد غربت تو کجا آشنا شدیم

نماز عمر قضا شد بگو چه کار کنم

چگونه این همه پاییز را بهار کنم

تمام خیرالعمل‌های من تباه شدند

بگو کجا بروم کسب اعتبار کنم

ای کرب و بلای دیده و دل، وطنت

آماجگه تیر شقاوت، بدنت

گفتی پسر علی و ننگ سازش؟

خورشید سر نیزه، گواه سخنت!

مه، جلوه‌گر از چهرۀ نورانی تو

خورشید، خجل ز پرتوافشانی تو

گودال و، «تَنَزَّلُ الْمَلائِک، فیها!»

عرش آمده در فرش، به مهمانی تو!

مَه، خنجر آبدیده را می‌مانَد

شب، یاغی آرمیده را می‌ماند

غلتیده به خون میان گودال غروب

خورشید، سر بریده را می‌مانَد!

در خون و غبار، نرگس مستش بود

بر سینه نشسته، دشمن پستش بود

وقتی که ز گودال بیرون آمد «شمر»

خورشید به خون نشسته در دستش بود!

قربان مرام و پیکر بی‌سر تو

سرها به فدای سر بی‌پیکر تو

از داغِ گل و قبیلۀ سوختگان

داریم دلی، چو «پهلویِ» مادر تو!

از جلوۀ گل‌های جهان، کاسته شد

عذر مه و مهر و اختران، خواسته شد

چون بست به سر، حسین، عمامه سبز

«گل بود و، به سبزه نیز، آراسته شد!»

در حُلّۀ خون، دیدۀ سقّای حسین،

شد زائر گردی ز کف پای حسین

دست قلمش به جوهر خون بنوشت

بشکسته خطی، به وصف بالای حسین

ای گشته سفیر عشق، در شهر فریب

وی بر سر دار، بر لبت نام حبیب

گردید چو در کرب و بلا قحطی مرد

نام تو گذشت بر لب شاه غریب