جرئت پرواز را از بال و پر باید شناخت

وسعت هفت آسمان را بیشتر باید شناخت

در وطن میزان غیرت قابل تشخیص نیست

دشمنان و دوستان را در سفر باید شناخت

بعد از تو روزگار زمین شد سیاه، ماه

غم ماند و موج ماند و عطش ماند و آه، ماه

خورشید شرح حال تو را این‌چنین نوشت

بی‌سرزمین‌تر از همه بی‌سر پناه، ماه

مدح تو را عزیز پیمبر گفت

جبرئیل خواند و حضرت حیدر گفت

هر کس که بود تشنه در این عالم

از ساقی بن ساقی کوثر گفت

می‌خواست ابر باشد و باران بیاورد

بوی بهار را به بیابان بیاورد

حرف از بهار بود و فرات انتظار داشت

دریادلی تلاطم طوفان بیاورد

آماده باش! مقصد ما در سفر یکی است

سرهایمان جداست، ولی بال و پر یکی است

اینها برای کشتن ما صف کشیده‌اند

از هر کجای دشت بپرسی خبر یکی است

ای در شب گیسوی تو مهتاب گرفتار

دریا شده بعد از تو به گرداب گرفتار

گیرایی می از نفس شعله‌ور توست

در هرم لب توست می ناب گرفتار

طفلان حرم بعد تو ماتم‌زده بودند

خواب همه را بعد تو بر هم زده بودند

با حال پریشان و دل شعله‌ور از آه

آتش به دل عالم و آدم زده بودند

دریا شده مجنون و پریشان سر تو

امواج همه بی‌سر و سامان سر تو

دشت و دمن و شور نیستانی نیزار

مضمون کتابی‌ست به عنوان سر تو

برداشت به نام علی اول قدمش را

در چهره نهان کرد زوایای غمش را

امروز قسم خورده که با آب بیاید

از خاطر خود می‌برد آیا قسمش را؟

خورشید نگاهش به جمال قمر افتاد

راز قمر هاشمی از پرده در افتاد

وقتی که به چشمان اباالفضل نظر کرد

انگار نگاهش به نگاه پدر افتاد

پوشیده زره را و مهیای سفر بود

می‌رفت ولی از همه دلسوخته‌تر بود

خورشید که در بدرقه‌اش دست تکان داد

از مشتریان پر و پا قرص قمر بود

هر جا عَلم میر و علمدار بلند است

فریاد عطش از در و دیوار بلند است

از سرو بپرسید چرا در نظر خاک

قدی که برافراشته بسیار بلند است