دو دست نازنین بر خاک افتاد

گل امّ البنین برخاک افتاد

تداعی شد به ذهن من که گویا

امیرالمؤمنین بر خاک افتاد

عطش را از لبان یاس بردار

ز چشمانش کمی احساس بردار

تو را بر لب نزد، هرگز ننوشید

برو دست از سر عبّاس بردار

سحر شد چشم تو از خواب افتاد

به زلف خیمه‌هایت تاب افتاد

عطش بوسه به لب‌های تو می‌زد

دهان خشک دریا آب افتاد

باد می‌آید و مهتاب به هم می‌ریزد

چهرۀ ماه تو در آب به هم می‌ریزد

اینکه رود است و پریشان شدنش جا دارد

با سر انگشت تو مرداب به هم می‌ریزد

پرنده در هوایت پر نمی‌زد

بدون دست‌هایت پر نمی‌زد

اگر چشمان تو سقّا نبودند

دل دریا برایت پر نمی‌زد

به یادت برگزینم تشنگی را

که با تو همنشینم تشنگی را

تلاش خویش را کردم که شاید

ز لب‌هایت بچینم تشنگی را

کسی مثل تو زیبارو نمی‌شد

نبودی دست دریا رو نمی‌شد

اگر دستان تو برپا نبودند

تمام آسمان «وارونه» می‌شد

دلش لبریز از احساس باشد

لبالب از شمیم یاس باشد

ادا کن حق زهرا را که عبّاس

به مهر مادرش حسّاس باشد

نثار مقدم مولا، دو تا دست

زمین افتاده از سقّا، دو تا دست

چه خواهد آورد در صبح محشر

به روی دست خود زهرا: دو تا دست

دل، پشتِ حصار حَرمت خسته‏‌ترین است  در سایۀ دیوار تو بنشسته‌‏ترین است 

بگشا گره از بال فرو بستۀ پرواز  کاین خیل کبوتر به تو دل‏بسته‌‏ترین است 

در رود زمانه پیچ و تاب افتاده است

خورشید به خوف و اضطراب افتاده است

ظهر است و در آیینۀ چشمان فرات

تصویر بلند آفتاب افتاده است

این جوان کیست که در قبضۀ او طوفان است

آسمان زیر سم مرکب او حیران است

پنجه در پنجۀ آتش فکند گاه نبرد

دشت از هیبت این واقعه سرگردان است