چون زل زدن آخر شیری به شکارش

در بین دو ابرو گرهی خورده به کارش

آن تیر که رفته‌ست گره را بگشاید

خود نیز گره خورده به چشمان خمارش

تیغ در بین دو ابروش به هم برگشته

آنکه ابروش چنان تیغ دو دم برگشته

بس که موزون و طراز است به چشمم انگار

پیش بالاش بلندای علم برگشته

کل اعضای تو بر یکدیگر از رو وصل نیست

بس که از هم ریختی این سو به آن سو وصل نیست

پوست بر انگشت، انگشتان رنجورت به دست

دست بر آرنج و آرنجت به بازو وصل نیست

اولی را زد و زد متهم بعدی را

دومی دید دو دست قلم بعدی را

مرد فارغ نشده از زدن فرد نخست

زود امضاء زده حکم عدم بعدی را

نقش بسته بر زمین، قلب ­پاره‌­پاره­‌اش

کاروان خسته و ... آخرین سواره‌­اش

نقش بسته بر زمین، دست شرحه شرحه‌­ای

می‌­رسد به مشک‌­ها، آخرین اشاره‌­اش

... و رفتی! تشنه‌لب دریا بماند

امام قافله تنها بماند

الا دست خدا!  بی ­دست‌هایت

زمین خوردی که حق برپا بماند

ألا ای روح دریاها، ابوالفضل!

تویی باب‌الحوائج «یا ابوالفضل»

بدون تو گره‌خورده به کارم

بیاور دست‌هایت را ابوالفضل

رضایت دیده از لبخند زهرا

ندیده مادری مانند زهرا

بیا از این به بعد او را بخوانیم:

گل امّ البنین، فرزند زهرا

تماشا می‌کنم زیبایی‌ات را

نگاه آبی و دریایی‌ات را

برای خاطرت زهرا پسندید

کنار علقمه سقّایی‌ات را

دل من شد ذبیح دست‌هایت

زدم «دم» از مسیح دست‌هایت

بیا تا من دخیل دست خود را

ببندم بر ضریح دست‌هایت

بریزی از عطش آتش به جانش

ولی مهریۀ زهرا بخوانش

که دست آب را از پشت بستی

ندادی روی خوش هرگز نشانش

چو گل در ازدحام داس افتاد

ز تن آن شاخۀ حسّاس افتاد

ستون آسمان لرزید، وقتی

عمود خیمۀ عباس افتاد