دنبال سرو هستی و من قد خمیده‌ام

اینجا به روی مشک تهی آرمیده‌ام

این تیرها حجاب نگاهم نمی‌شوند

روی تو را در آینۀ دل کشیده‌ام

در نگاهت قمر، قمر داری

جلوۀ عشق شعله‌ور داری

بین جنگاوران قوم عرب

از همه بیشتر جگر داری

ای که نامِ تو کلیدِ همه درها عبّاس

ای که یادِ تو دوا هست و مداوا عبّاس

ای گل باغ علی، ای پسرِ امّ‌بنین

ای که هستی تو عزیزِ دلِ زهرا عبّاس

چند آسمان ورای تمنای ابرها

فریاد می‌زنند که مولای ابرها

بی‌تو قرار نیست ببارند غیر خون

این سرنوشت حتمی فردای ابرها

به یادش خاک صحرا تشنه باشد

که تا فرزند زهرا تشنه باشد

چگونه‌ ای همیشه رود جاری

دلت آمد که سقّا تشنه باشد؟

حالا که می‌رى ىه وقت دیر نکنى

جلوى خیمه من و پیر نکنى

من به تو تکیه زدم... با رفتنت

کوه من، من و زمینگیر نکنى

یک شب جمعه جایتان خالی

خواب دیدم که پر درآوردم

دست در دست آسمان رفتم

کف العباس سر درآوردم

زمین تا آسمان، غوغاست فردا

چه فردایی‌ست! بی‌همتاست فردا

که فردا! با پلیدان در نبردیم

یقین؛ فردا سراسر کُشته گردیم

نه تنها زخم قوّت گیر خوردی

نه تنها از دو سو شمشیر خوردی

مرا می‌گوید این مشک پر از زخم

ز هر سو صد نیستان تیر خوردی

ز هم انبوه گیسویت گسستند

دو بازویت، دو بازویت گسستند

از آنجایی که من بوسیده بودم

بمیرم، طاق ابرویت گسستند

ماه بر روی زمین خم شد و پایین افتاد

ناگهان ساحل دریای تو طوفانی شد

روز امروز برایت چه قدر تاریک است

روز انگار دچار شب طولانی شد

ای حُسن تو افکنده در آفاق طنین

ای ماه که در محاق افتاده چنین

ای لالۀ عباسی پرپر گشته

با داغ غم تو چون کند ام بنین