حضرت عبّاس شیر کارزار

                        دید بر اهل حرم چون کار، زار

گشت آن دریای غیرت، موج‌زن

                        نزد شاه آمد سوی جان باختن

نیست صاحب‌همّتی در نشأتین

                        هم‌قدم عبّاس را، بعد از حسین

در هواداریّ آن شاه الست

                        جمله را یک دست بود، او را دو دست

مدّتی خاموش بودم از سخن

                        باز غم زد آتشی بر جان من

روز عاشورا چو شد در خیمه‌گاه

                        قحط آب از جور قوم کینه‌خواه

ساز مرآت دلت را صیقلی

                        روی دل کن سوی عبّاس علی

بین چسان آن آفتاب عالمین

                        جان‌فشانی کرد در راه حسین

آمد آن سرخیل عشّاق الست

                        نزد شاه عشق با مشکی به دست

ناله‌ی «قَد ضاق صدری» ساز کرد

                        حضرتش را خوش سخن آغاز کرد

گفت: ای پشت و پناه و یاورم!

                        ای علم‌دار سپاه و لشکرم!

ای به هر غم، مونس و غم‌خوار من!

                        محرم راز و سپه‌سالار من!

آمد آن عبّاس، میر ‌صادقان

                        وآن علم‌دار سپاه عاشقان

چشم از جان و جهان بردوخته

                        از برادر، عاشقی آموخته

باز شد آیینه‌ی دل، منجلی

                        جلوه‌گر شد نور عبّاس علی

قوّت بازوی دست کردگار

                        حیدر کرّار روز کارزار

حضرت عبّاس چون با صد شتاب

                        تاخت مرکب، سوی شط از بهر آب

دست را بر قبضه‌ی شمشیر داشت

                        صد هزاران شیر را نخجیر داشت

این‌که می‌آید ز شط، بی‌ چشم و دست

                        رونق بازار مه‌رویان شکست

می‌رسد این‌گونه ماه عاشقی

                        بوالعجب‌راهی است، راه عاشقی

نزد شه آمد ابوالفضل رشید

                        گفت: بس تلخ است کامم، ای فرید! 

گشتم از هستی ملول و سینه‌تنگ

                        نیستی می‌بایدم، دِه اذن جنگ

این حدیث از ساقی دشت بلاست

                        نفس را سیراب‌ گر سازی خطاست

آن شهید تشنه‌لب، سقّای عشق

                        روز عاشورا در آن غوغای عشق