لب تشنه رفته آب به اینجا بیاورد یک مشک از فرات تماشا بیاورد ای نخل‌های حوصله طاقت بیاورید عبّاس رفته است که دریا بیاورد

جلوه کن در دل شب، صورت مهتاب بکش

خَم بینداز به ابرویت و محراب بکش

فکر ما نیز بکن، شانه مزن مویت را

عاشقان را به سر ِ دار ِ پُر از تاب بکش

دل شوریده نه از شور شراب آمده مست

دین و دل ساقی شیرین سخنم برده ز دست

ساغر ابروی پیوسته او محوم کرد هر که را نیستی افزود به هستی پیوست

ستارگان! همه در علقمه برید نماز

که اوفتاده در آنجا به خاک ماه حجاز

هزار حیف که در لحظۀ شهادت خود

نشد که دیده کند بر روی برادر باز

روز تاسوعا عدو بس بی‌شمار

                         جمع شد در آن بیابان، سی هزار

حمله بردند آن گروه، ای بس عجب!

                        سوی لشکر‌گاه سلطان عرب

قرعۀ جان‌بازی دشت بلا

                        بر بنی‌هاشم چو دوران زد صلا

شد برون از خیمه، میر کارزار

                        یاور دین، ماه برج افتخار

چون که نوبت بر بنی‌هاشم رسید

                        ساخت ساز جنگ عبّاس رشید

مَحرم سرّ و علم‌دار حسین

                        در وفا‌داری، عَلَم در نشأتین

آسمان‌ها، سوگ‌وار کیستند؟

                        خیمه‌ها، چشم‌انتظار کیستند؟

باغبانِ غنچه‌های یاس کو؟

                        بچّه‌ها! آخر عمو عبّاس کو؟

شب، شب ایثار و عشق و شور بود

                        جنگ سخت تیرگی با نور بود

حقّ و باطل از دو سو بستند صف

                        آن طرف تیغ، این طرف سرها به کف

آتش از خورشید بر سر داشت دشت

                        لحظه‌ها سنگین و غمگین می‌گذشت

یک طرف هفتاد رخشاجان پاک

                        مهرورزان، دور ماهی تابناک

با ادب آمد به نزد پیر عشق

                        گفت کای فرمان‌روا و میر عشق!

رخصتم دِه تا سوی میدان روم

                        امر فرما کز پی فرمان روم

بنْگر آن چشم و چراغ عالمین

                        تشنه‌لب سقّا و سردار حسین

نور چشم منبع آب بقا

                        یادگار خسرو خیبر‌گشا