دیده‌‏ام در کربلای دست تو

عالمی را مبتلای دست تو

کربلا این ‌قدر شیدایی نداشت

بی‌تو و بی‌ماجرای دست تو

ظهر‌گاهان، آفتاب صبح‌گاه آمد برون

کز حرم، ماه بنی‌هاشم چو ماه آمد برون

دختری آهی به لب، اشکی به رخ، مشکی به کف

از خیامِ کودکانِ بی‌گناه آمد برون

جان عمو! برای حرم، فکر آب کن

رفع عطش، ز عترت «ختمی مآب» کن

سقّای تشنگان حریم خدا تویی

از بهر تشنگان حرم، فکر آب کن

میان ماه بنی‌هاشم و مه تابان

تفاوت است ز حدّ وجوب تا امکان

مه سپهر شود گاه بدر و گاه هلال

ولی نمی‌رسد این بدر را دمی نقصان

دوست دارم، شمع باشم تا که خود تنها بسوزم

بر سر بالینت امشب، از غم فردا بسوزم

دوست دارم، هاله باشم تا ببوسم روی ماهت

یا شوم پروانه از شوق تو بی‌پروا بسوزم

بر لب آبم و از داغ لبت می‌میرم

هر دم از غصّه‌ی جان‌سوز تو، آتش گیرم

مادرم داد به من درس وفا‌داری را

عشقِ شیرین تو آمیخته شد با شیرم

ای نازنین برادرِ با جان برابرم!

افتاده‌ای به خون ز چه؟ ای میر لشگرم!

برخیز بهر یاری‌ام، ای آن که بوده‌ای

در هر بلیّه یارم و در هر ورطه یاورم!

مَپْسند، ای امید من و میر لشگرم!

دونان کِشند بانگ شعف در برابرم

پُشتم شکست و رشته‌ی امّید من گسست

هرگز چنین شکست نمی‌بود باورم

ای که می‌پرسی، کجا من لعل خندان داشتم!

بند مشک آب را وقتی به دندان داشتم

چون به نخلستان رسیدم شد امیدم ناامید

گر چه در این راه، امّید فراوان داشتم

هزار بار گر افتد، به خاک پای تو دستم

هنوز از تو و از هدیۀ کمم، خجل استم

چنان به عشق تو گشتم اسیر، یوسف زهرا!

که مشتبه شده بر خلق، من حسین پر‌ستم

قحط آب است و صدف از روی گوهر شد، خجل

هم ز مادر، طفل و هم از طفل، مادر شد، خجل

کافری از بس که زآن مُسلم نمایان دید، دین

سر به پیش افکنْد و در نزد پیمبر شد، خجل

ز بهر تشنه‌لبان، روح‌پرور است، این مشک

علاج تشنگی آل حیدر است، این مشک

به حفظ مشک سرم گر رَوَد، هراسم نیست

مرا عزیزتر از جان و از سر است، این مشک