حسین! اى که ولاى تو بهترین نعم است

 که عادت تو وفا و سجیّتت کرم است

من حقیر کجا و غلامی تو؟ ولى

«دلم خوش است که نامم کبوتر حرم است»

ما راست ترانۀ حسین بن على

 بر سینه، نشانۀ حسین بن على

گر جاى دگر نمی روم، جایى نیست

 غیر از در خانۀ حسین بن على

ما راست ترانه‌ی حسین بن علی

بر سینه، نشانه‌ی حسین بن علی

گر جای دگر نمی‌روم، جایی نیست

غیر از در خانه‌ی حسین بن علی

بر فاطمه و حسین او می‌گریم

از عین به نور عین او می‌گریم

مدیون حسین است همه زندگی‌ام

از بهر ادای دین او می‌گریم

هرگاه کنم یاد تو شاداب شوم

ممنون عنایات تو ارباب شوم

شمعم کن و آتشم بزن، خاکم کن

زآن پیش که از خجالتت آب شوم

مولا! تو مرا به هر چه خواهی بنواز

یا با نفسی یا به نگاهی بنواز

موری چه بَرَد ز خرمنی جز پر کاه؟

من را تو به قدر پر کاهی بنواز

ای کشته که عشق زنده شد از غم تو!

سیراب شده است کعبه از زمزم تو

همواره بُوَد پرچم اسلام، بلند

تا باد وزد حسین! بر پرچم تو

ای خون خدا که چشمه‌ی خورشیدی!

تو خوب‌ترین تجلّی توحیدی

بسیار بدی دیده‌ای از من امّا

نادیده بگیر آن چه از من دیدی

نقش انگشتر حسین آن کس

که ز نامش قرار می‌آید

این حقیقت بُوَد که عالم را

«امر پروردگار می‌آید»

دارم شرر به سینه چو نی از نوای تو

ای جان فدای نغمۀ درد‌آشنای تو!

هر شب میان اشک جگر‌سوز تا سحر

خواهم وصال کوی تو را از خدای تو