شبیه زلف شما روز و حال ما شده است

ببین چقدر پریشان خیال ما شده است

خراب بی تو شدیم و نشد که برخیزیم

خراب‌تر چقدر ماه و سال ما شده است

اى نگاهت ز کیمیا بهتر!

 خاک راهت ز توتیا بهتر!

زخم مهر تو خوش‌تر از مرهم

 درد عشق تو از دوا بهتر

هر کسى در پى گم‌گشته‌ی ما می‌گردد

دل، جدا می‌رود و دیده، جدا می‌گردد

بر سر راه، چو فطرس به حریم کرمش

دل هر جایى ما، در همه جا می‌گردد

از کف ما علم نمی‌افتد

تا نگردد قلم نمی‌افتد

گر علم‌دار را بیفتد دست

باز هم این علم نمی‌افتد

چند پرسی کیستم یا چیستم؟

هر چه‌ام ناخوانده مهمان نیستم

ای حریمت مأمن و ملجا مرا!

رحمتت آورده در این جا مرا

دل من به یاد آرد، چو شهید نینوا را

به ندای سوگواری، ببرد ز نی، نوا را

ره و رسم آشنایی، به خدا! حسین داند

که هم آشنا شناسد، ره و رسم آشنا را

آن دل که ورا غم نپذیرد، عجب است

 عاشق که از او جدا بمیرد، عجب است

ما عبد حسینیم و چنین آقایى

 گر دست غلام خود نگیرد، عجب است

یزدان که تو را بنده خود کرده، حسین!

 با مهر تو هر چه هست پرورده، حسین!

در مکتب بندگىّ و جان‌بازى و عشق

 غیر از تو کسى بیست نیاورده، حسین!

من ذرّه و محو آفتابم کردند

 در زمرۀ عاشقان، حسابم کردند

با این همه زشتى‌ام، ندانم ز چه رو

 بر نوکرى تو انتخابم کردند

مرغ تو و در دام تپیدن سخت است

 نتوان به هواى تو پریدن سخت است

هر بنده به وصل کوى مولاش خوش است

 عبد تو و کربلا ندیدن سخت است