با اشک‌هاش دفتر خود را نمور کرد ذهنش ز روضه‌های مجسم عبور کرد

در خود تمام مرثیه‌ها را مرور کرد شاعر بساط سینه زدن را که جور کرد

بگذار بگویم کمی از زخم چشیدن از تاول برپا و به هر گوشه دویدن

از مادر بیمار به دنبال، دواندن از کودک نه ساله به زنجیر کشیدن

آرام‌تر بـرو که توانی نمانده است

تا آخرین نگاه، زمانی نمانده است

بگذار تا که سیر نگاهت کنم حسیـن!

یک لحظه بعد، از تو نشانی نمانده است

بمان که روشنی دیدۀ ترم باشی

شبیه آیینه‌ای در برابرم باشی

هوای خیمۀ من بی نگاه تو سرد است

بمان که مایۀ دل گرمی حرم باشی

باطن‌ترین من، نه خداحافظی مکن

هر چند ظاهراً، نه خداحافظی مکن

من نیمه توأم جلویت ایستاده‌ام

با نیمِ خویشتن، نه خداحافظی مکن

لحظۀ وصل رسیده ست خدا رحم کند

نفس روضه بریده ست خدا رحم کند

تویی آن شاپرکِ ناز که بین راهت

دشمنت تار تنیده ست، خدا رحم کند

از درد تو تمام تنم تیر می‌کشد

وقتی کسی به روی تو شمشیر می‌کشد

طاقت ندارم این همه تنها ببینمت

وقتی که چلّه چلّه کمان، تیر می‌کشد

رسید وقت رسیدن به ضربه های کسی

شکست حنجره اما به زیر پای کسی

آهـــای خنجـــــر کهنه! نمی شود نبری؟

نمی شود که بمیرد کسی به جای کسی؟

بلند مرتبه شاهی و پیکرت افتاد

همین که پیکرت افتاد خواهرت افتاد

تو نیزه خوردی و یک مرتبه زمین خوردی

هزار مرتبه زینب، برابرت افتاد