داشت شاه تشنه‌کامان، دختری

دختری خورشید‌‌رخ، فرّخ‌فری

با وجود کودکی، آن دردمند

بازویش در بند و گردن در کمند

پرده‌پوشان شد خرابه، جایشان

منزلی بی‌سقف شد، مأوایشان

شمع آن جمع پریشان، آه دل

آه دل بسته به سینه، راه دل

دختری را خانه در ویرانه بود

باده، اشک و چشم او، پیمانه بود

تشنه بود و سینه‌ای پُردرد داشت

در درون سینه، آه سرد داشت

عمّه! امشب سر زده ماه تمام

کوکب اقبالم آمد روی بام

شد دو چشم نیمه‌بازم، جام اشک

کن تماشا بسته‌ام احرام اشک

کار ما را ناله، مشکل کرده است

کاروان در شام، منزل کرده است

غم بسی افزون ولی غم‌خوار نه

کاروان‌سالار را سالار نه

مژده، عمّه! شام هجرم شد سحر

آمده باب عزیزم از سفر

بود اکنونم نشسته در کنار

می‌زدود از چهره‌ام، گرد و غبار

ای که با عزّت و با شوکت و ناز آمده‌ای!

جان فدای تو! که بی‌چاره‌نواز آمده‌ای

ما اسیریم و غریبیم به ویرانۀ شام

منزل ما ز چه ای شاه حجاز! آمده‌ای؟

عمّه جون! بیا ببین مهمون برامون اومده

یه سر غرقه به خون، تو غم‌سرامون اومده

بگو بچّه‌ها دیگه گریه و زاری نکنن

از عزا بیرون بیان، آخه بابامون اومده

کودکی در خرابه‌ای بی سقف

با سر باب گفت­وگو می‌کرد

سر بُبریده‌ را در آغوشش

هم‌چو گل عاشقانه بو می‌کرد

این گوهری که در دل خاک آرمیده است

بنت الحسین، دختر محنت‌کشیده است

هر چند که در مسیر اسارت سه‌سال داشت

در راه شام سختی سی ساله دیده است