کیست حق را و پیمبر را ولی

آن حسن سیرت، حسین بن علی

آفتاب آسمان معرفت

آن محمد صورت و حیدر صفت

گویند فقیری به مدینه به دلی زار

آمد به در خانۀ عباس علمدار

زد بوسه بر آن درگه و استاد مؤدب

گفتا به ادب با پسر حیدر کرار

لب‌های تشنۀ تو چرا جم نمی‌خورند

از آب چشمه‌های ترنم نمی‌خورند

بر قایق طلایی لبخندها سوار

دیگر نمی‌شوند و تلاطم نمی‌خورند

وقتی صدای شوم دشمن را در لحظه‏‏‌های جنگ حس می‏‌کرد سنگینی بغض نرفتن را بر سینه‌‏اش چون سنگ حس می‏‌کرد

با آنکه مشتاق شهادت بود ـ در آن زمین پرخطر ـ اما یک گام دوری از برادر را انگار صد فرسنگ حس می‏‌کرد

قد بر افرازید! یک عالم شقاوت پیش روست پرده بردارید! صد آیینه حیرت پیش روست

ای حسینی مشربان! در معبد آزادگی تا نماز آرید،  محراب عبادت پیش روست

دجله رود نیست

دجله اشک گرم شرم مردمی ست

که شهادت حسینِ تشنه را

بر کرانۀ فرات

سال‌ها گریستند

تا ریخت خون مرد به دامان کربلا سجاده شد زمین و بیابان کربلا بر مسلمین طلیعۀ نو باز شد ز حق در رهگذار تشنۀ میدان کربلا  

در مشک تشنه، جرعۀ آبی هنوز هست اما به خیمه‌ها برسد با کدام دست؟

برخاست با تلاوت خون، بانگ یا اخا وقتی «کنار درک تو، کوه از کمر شکست»

تیری زدند و ساقی مستان ز دست رفت سنگی زدند و کوزۀ لب تشنگان شکست!

از راه می‌رسند پدرها، غروب‌ها

دنیای خانه، روشن و زیبا، غروب‌ها

از راه می‌رسند پدرها و خانه‌ها

آغوش می‌شوند سراپا، غروب‌ها

از راه می‌رسند و هیاهوی بچه‌ها

زیباترین ترانۀ دنیا، غروب‌ها

و نیم دیگر خود را نشست و کامل کرد

و قطره‌قطره تمام  فرات را گل کرد

لبان ماهی تشنه درون گهواره

میان شرم نگاهش دوباره دل‌دل کرد