کسی می‌آید از بالا، کسی می‌آید از برتر

کسی می‌آید از فردوس و از عرش کرم پرور

کسی می‌آید از لوح و قلم، از کرسی و منبر

کسی که جنسش از جنس سبو و ساقی و ساغر

سلام ‌ای ماه خوبی‌ها!

سلام ‌ای هشتمین سکوی معراج بشر تا عالم بالا. امام مهربان آقا، علی، موسی الرضای ما.

نگاهم کن! دلم یک خلوت جانانه می‌خواهد

کبوتروار آمد روی گنبد!‌ دانه می‌خواهد

عطش دارم! تو در جریانی و دیری است می‌دانی

دلم یک جرعه از دریای سقاخانه می‌خواهد

بیمارها دارالشفا را می‌شناسند

اینجا تمام دردها را می‌شناسند

اینجا غریب و آشنا فرقی ندارد

اینجا غریب و آشنا را می‌شناسند

نیمه شب‌ها تا سحر ذکر رضا باید گرفت

اینچنین حاجات خود را از خدا بایدگرفت

در جوار مرقدش هرگز به کم قانع مشو

چونکه از مشهد برات کربلا باید گرفت

به فکر کربلا بودم، درآوردم سر از مشهد

بخوانم هرنفس باشوق بار دیگر از مشهد

اگر که میل حج دارم، چه جایی بهتر از اینجا؟

اگر قصد سفر کردم، چه جایی بهتر از مشهد؟

از عالمی بریدم و اینجا رسیده‌ام

یک عمر بال و پر زدم، اما رسیده‌ام

این قطعه با تمام زمین فرق می‌کند

انگار من به عرش معلّی رسیده‌ام

حمد لله که مائیم گرفتار رضا

عاشق صحن گهرشاد گهربار رضا

آرزو داشتم از کودکی‌ام تا حالا

که پناهنده شوم بلکه به دربار رضا

به روی سیم‌های برق است و

در نگاهش عجیب غم دارد

خوب پیداست این کلاغ سیاه

چقدر حسرت حرم دارد

آبرویم را سرِ این نفس، آسان می‌برم

مرگ را از خاطرم هنگام عصیان می‌برم

تشنۀ معرفتم، این سو و آن سو می‌روم

بهره‌ای اصلا از این دریای قرآن می‌برم؟