عشق را بین که علمدارترین می‌آید اشک را بین که گهربارترین می‌آید

شد شریک غم ایام حسینش زینب عشق را مَحرم و غمخوارترین می‌آید

آنکه نام از طرف خالق اعظم دارد مدح و تمجید ز پیغمبر اکرم دارد

کیست جز حضرت زینب که سرا پرده او حاجبی پاک، چنان حضرت مریم دارد

فکر بِکرم چو زِ هَر دایره پرهیز کند روی‌گردان نظر از هر غم ناچیز کند

گوش دل راز مگو بشنود از پردۀ غیب تا چه مقدار کسی گوش دلی تیز کند

ای داده ز دست، یاور خود را

وز دست نداده باور خود را

ای برده به ساحل یقین از موج

کشتیِّ به خون شناور خود را

می‌گوید از شکستن سرو تناورش

این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...

زینب درست مثل پدر حرف می‌زند

میراث مادر است دلِ داغ پرورش!

می‌گوید از مصیبت سرخی که دیده است

از قتل عام چلچله‌ها در برابرش!

خمپاره پاره‌های دلم را نشان گرفت

آتش به خانۀ دل پیر و جوان گرفت

خمپاره سمت صحن حرم رفت و ناگهان

خورشید شعله‌ور شد و در آسمان گرفت