امشب که على به خانه یک کوکب داشت

 با خنده، گل شکر خدا بر لب داشت

در دایره‌ی خلقت ایجاد، خدا

 یک فاطمه و فاطمه یک زینب داشت

زینب که به حُسن است همانند على

 نور دل احمد است و دلبند على

بر مهد ولادتش تماشا دارد

 گل‌خنده‌ی فاطمه، شکرخند على

از نور جمال زینبى مظهر عشق

 روشن شده چون صبح ازل، کشور عشق

دیدار حسین و او تماشایى بود

 بنگر به خداى عشق و پیغمبر عشق

داده است گلى، خداى سرمد به على

 کز هر طرفى تهنیت آمد به على

در عرش عظیم زینبش خوانده و گفت:

 یزدان به محمّد و محمّد به على

آمد امشب آفتاب دیگری

روشن از او گشت ماه و مشتری

چرخ عصمت را عیان شد اختری

جلوه‌گر از نام او هر دفتری

نوگل گلزار احمد آمده

زینب آل محمّد آمده

جهان ز مولد زینب چو خویشتن آراست

عنایت ازلی جلوه کرد از چپ و راست

زنی چگونه زنی فخر عالم و آدم

زنی که چون پدر و مام عروه الوثقی است

ولیّه الله و عین‌الله و لسان الله

زنی بزرگ که الگوی دانش و تقوا است

آرامش زیبای دو دریاست نگاهش

این دختر آرام و صبوری که رسیده

از شوق، علی سفره به اندازۀ یک شهر

انداخت، به شکرانۀ نوری که رسیده