در نامه‌های مردم کوفه وفا مجوی

در سینۀ خرابۀ اینها صفا مجوی

آقای بی کسان بنگر بی کسی من

در کوچه‌های کوفه یکی آشنا مجوی

دارالاماره یا که بستر؟ فرق دارد

مرگ اینچنین در پای باور فرق دارد

از باد فهمیدم که می‌آیی به سویم

اعجاز آن زلف معطر فرق دارد

سفیر مملکت دلبرم، مرا بکشید

به جای دلبر مه پیکرم، مرا بکشید

به جرم غیرت اگر قطعه قطعه‌ام بکنید

به جان بلای جهان می‌خرم، مرا بکشید

مسلمم سلمان منّای حسین

در رگ من خون بابای حسین

قبله‌گاهم قدّ و بالای حسین

ارزشم هیچ است منهای حسین

روضه خوان بر روی منبر سخت لب وا می‌کند

روضه را با اشک چشمان خود انشا می‌کند

روضه‌ها را یک به یک رده کرده مسلم را غریب

در میان کوچه‌های کوفه پیدا می‌کند

گر چه من خود نسب از حضرت مولا دارم

به خدا عشق به ذرّیۀ زهرا دارم

من غلام حسنم، خادم دربار حسین

آبرویی اگرم هست، از آنجا دارم

با خویش نه لشکر، نه سپاه آورده

دو طفل عزیز و بی گناه آورده

در کوفه ز بس مرد ندیده مسلم

ناچار به پیرزن پناه آورده

گیرم که شده تمام ره طی، برگرد

خونت شده شرط دادن ری، برگرد

گر وعده تو را میوۀ نوبر دادند

نوبر سر اصغر است بر نی، برگرد

بویی به مشام غیر حاشا نرسد

خیری ز کسی بر من تنها نرسد

ای وای عجب حادثه‌ای در راه است

ای کاش که نامه‌ام به مولا نرسد

هر بلایی سرم آمد به فدای سر تو

به فدای پر قنداق علی اصغر تو

حاضرم بر سر بازار به خیرات روم

ننشیند پر خاکی به سر خواهر تو