در نقشه‌ها کوفه مکان دیگری دارد

در شهر سامرا نشان دیگری دارد

رفته علیّ دیگری در خیبری دیگر

تاریخ در نقلش بیان دیگری دارد

شرمنده از قدوم تو چشمان جاده بود

دشمن سواره آمد و پایت پیاده بود

آن ناخن شکسته و آن کاروان‌سرا

توهین به ساحت تو برایش چه ساده بود

آن تُرک سلحشور که غوغای قیامت،

بنْموده عیان از رخ و زلف و قد و قامت

عشّاق وِرا بهره، نه جز آه و ندامت

از تیر نگاهش، نه کسی رَسته سلامت

نوبت عهد، چو بر حضرت هادی آمد

گاه نشر نعم و بذل ایادی آمد

ابر بارنده، بهر کشور و وادی آمد

رهبر حاضر و فرماندۀ بادی آمد

ای آن که در زمانه شدی، پای بندِ نفس!

گشتی مطیعِ نفس، تو اندر کمندِ نفس

باشی دچارِ خواهشِ طبعِ بلندِ نفس

ای بی خبر رسد به تو آخر گزندِ نفس

خیز ساقی! که شد، فصل اردی بهشت

رشک دیبای چین، گشت اطراف کشت

باغ شد مُشک‏بار، راغ عنبر سرشت

ای به پیش رخت، طلعت حور، زشت!

قبا پوش سرو من! کُله دار ماه من!

گذشت و نظر نکرد، به حال تباه من

که کاهد ز کوه هجر، تن هم‏چو کاه من

در آیینه‌‏اش نیافت، چرا راه، آه من؟

الا! ای هوشمند دانش اندیش!

کنی بیگانگی تا چند با خویش؟

کهن سالی و خواهی جامۀ نو

خوشی از قصّه شیرین و خسرو

ای قلم! امشب مرا دم‌ساز باش

در کف من، قافیه پرداز باش

تا که بنْماییم، سیری معنوی

هفت شهر عشق، در یک مثنوی

شهریار عشق را یادی کنیم

رو به سوی حضرت هادی کنیم

بر سر آنم که تا ز طبع ثنا خوان

عرض مدیحی کنم، ستوده و شایان

بهر خدیوی که یادگار جهان داشت

از تقی متّقی شاهِ خراسان