تا سر شه، تشت زر مأوا گرفت

کار عشق و عاشقی بالا گرفت

یا رب! او را خود چه شوری بُد به سر؟

گاه بُد در دیر و گاهی تشت زر

باز آمد در نظر، بزمی پلید

وه! چه بزمی؟ بزم مِیْشوم یزید

بود مست باده‌ی کبر و غرور

خوانْد «آل‌الله» را اندر حضور

در ورود عترت شاه شهید

مجلسی آراست خصم دین، یزید

مجلسی در وی، صلای خاص و عام

شامیان در آن نموده ازدحام

من چراغ بزم‌گاه وحدتم

من فروغ مشعل حرّیّتم

آفتابی شد به ابر خون، نهان

من شفق‌آسا کنم نورش، عیان

قصّه‌ای دارم بسی پُر‌انقلاب

از سر بُبریده و شام خراب

آن شنید‌ستم که اندر کربلا

شد سر سلطان مظلومان، جدا

مجلسی کآراست در دنیا یزید

چشم گیتی آن‌‌چنان مجلس ندید

مردمان را داد در وی، بار عام

ازدحامی شد در آن از اهل شام

دور گردون بس که دشمن‌کام شد

ماتم اسلام، عید عام شد

شد چو در شام، اختران برج دین

آسمان گفتی فروشُد بر زمین

بازگشتم آتش از پا تا به سر

تا دهم از شام غم، شرحی دگر

بِه که در این قصّه آرم شاهدی

شاهدی مانند «سهل ساعدی»

مبهوتم از نظاره ظرف طلای تو

اینجا چرا کشیده شده ماجرای تو

تا این که جای بهتر از اینجا مکان کنی

دامن گرفته‌اند یتیمان، برای تو

ندانى که خاتون در آن دم چه دید

که چون صبح صادق، گریبان درید

سرى هم‏چو خور، دید در طشت زر

دهانى چو غنچه، لبى چون شکر