پدر جان! کوثرت را می‌‌شناسی؟

گل نیلوفرت را می‌‌شناسی؟

نگاهی کن به حال و روزم امشب

ببینم دخترت را می‌‌شناسی؟

بیا ‌ای ماه من بنشین که بینی اختر خود را

 بیا ‌ای بی کفن امشب کفن کن دختر خود را

ببین یار تماشایی، تماشایی است قد من

کمان تر از کمان هستم، نگه کن دختر خود را

وقتی که فراتر ز زمان است رقیه

از منظر من جان جهان است رقیه

مفهوم عزیزی و غریبی و شجاعت

در جزء، نه در سطح کلان است رقیه

پدر تا شام رفتن با تو، حیران کردنش با من

پریشان کردنش با تو، پشیمان کردنش با من

اگر این شهر تاریک است، من از آل خورشیدم

اگر شب پر شده اینجا، چراغان کردنش با من

دوباره روضۀ با آب و تاب می‌‌گیرم

من از مراثی‌ام آخر جواب می‌گیرم

سه روز کرده کفن چون تن تو را خورشید

عزا برای تو با آفتاب می‌گیرم

با وجودی که پدرجان گله خیلی دارم

نوۀ فاطمه‌ام، حوصله خیلی دارم

وسط آن همه اسباب جسارت بر ما

نفرت از سلسله و هلهله خیلی دارم

شام غم‌هاى من غمزده را آخر نیست

لاله‌اى همچو تن خونى من پرپر نیست

گوشۀ پلک گشا، صورت من خوب ببین

شک نکن دختر تو پیر شده، مادر نیست

دیدن گریۀ او داد زدن هم دارد

سر که باشد، بغلش حال سخن هم دارد

زحمت شانه نکش عمه، برایش دیر است

گیسوی سوخته، کوتاه شدن هم دارد

امشب قلم به دستم و تصویر می‌کشم  تصویر یک سه ساله، ولی پیر می‌کشم  تصویر جای زخم به دستان کوچکش آثاری از کبودی زنجیر می‌کشم 

نوید وصل پدر را به کاروان می‌‌داد

به ماه، ماه سر نیزه را نشان می‌‌داد

رقیه تولیت آستان رأس شریف

به ماه، اذن زیارت در آسمان می‌‌داد