گوید او چون باده خواران الست
هر یک اندروقت خود گشتند مست
زانبیاء و اولیاء، از خاص و عام
عهد هر یک شد به عهد خود تمام
گشت تیغ لامثالش، گرم سیر
از پی اثبات حق و نفی غیر
ریخت بر خاک از جلادت خون شرک
شست زآب وحدت از دین، رنگ و چرک
مطرب ای مجموعۀ فصل الخطاب
باغ وحدت را، لب لعل تو آب
ای نوایت داده با قدسی نفس
مرغ جان را، جای در خاکی قفس
عارفی گوید شبی از روی حال
داشتم با زعفر از غیرت سؤال
کز چه اول رخش همت پیش راند
و آخر از مقصد، چرا محروم ماند؟
ساقی ای قربان چشم مست تو
چند چشم می‌کشان بر دست تو؟
در فکن ز آن آب عشرت را به جام
بیش ازین مپسند ما را تشنه کام
باز دل را نوبت بیماری است
ای پرستاران زمان یاری است
جستجویی از گرفتاران کنید
پرسشی از حال بیماران کنید
قابل اسرار دید آن سینه را
مستعد جلوه، آن آیینه را
ملک هستی منهدم یک باره کرد
پردۀ پندار او را پاره کرد
پس ز جان بر خواهر استقبال کرد
تا رخش بوسد، الف را دال کرد
همچو جان خود در آغوشش کشید
این سخن آهسته بر گوشش کشید:
خواهرش بر سینه و بر سرزنان
رفت تا گیرد برادر را عنان
سیل اشکش بست برشه، راه را
دود آهش کرد حیران، شاه را
دیگرم شوری به آب و گل رسید
وقت میدان داری این دل رسید
موقع پا در رکاب آوردن است
اسب عشرت را سواری کردن است
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
