یک جرعه نخورد تا نفس تازه کند
برداشت عَلَم که عشق، اندازه کند
می‌خواست خدا کتاب عاشورا را
با دست به خون نشسته شیرازه کند
از داغ تو سیب سرخ، لک خواهد زد
خون از دل شاخه‌ها شتک خواهد زد
هر وقت که باران بزند یاد لبت
بر زخم دل زمین نمک خواهد زد
چون شور نینواى تو در عالم اوفتاد
در عرش از مصیبت تو، ماتم اوفتاد
خورشید تیره گشت و در و دشت خون گریست
گویى که آسمان و زمین در هم اوفتاد
هیچ کُشته در جهان چون شه نشد
زین معمّا هیچ کس آگه نشد
هیچ تن خوابید در «ظلّ الرّماح»؟
کس کفن پوشید از «نسج الرّیاح»
کِی خواندهاند بر سر نی، مصحف این چنین؟
جان را نهادهاند کجا بر کف این چنین؟
بر عرش نی، تلاوت قرآن کند که: آه!
ز آیینهای که مانده به کنج رف، این چنین
تا پرچم تو در اهتزاز است حسین!
پاینده و جاوید، نماز است حسین!
از خون تو محکم شده آیین نبی
اسلام هم از تو سرفراز است حسین!
ببین! جاری است از خونم به نامت
هزاران رود تا روزِ قیامت
قرار عاشقان بر بی‌قراری‌ست
که این سیل از اَزل این گونه جاری‌ست
گر بر ستم قرون برآشفت حسین
بیداری ما خواست، به خون خفت حسین
آنجا که زمان محرم اسرار نبود
با لهجۀ خون، سرِّ مگو گفت حسین
تا فاش کنی شقاوت قوم شریر
با گردن کج، کشیده‌ای منّت تیر
گُلخندۀ حنجر تو بر ناوک ظلم
رمزی است ز پیروزی خون بر شمشیر
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
