شمس الرکاب زین شرف را یراق کن

رخصت ز حق گرفته و رفع نفاق کن

فتحی ورای سیر فروبستۀ زمان

در بیکران علم خدا با براق کن

گم گشته‌ام دوباره که پیدا کنم تو را

در من نهان شدی که هویدا کنم تو را

ای ماه آذرخش دمی مکث کن بتاب

تا یوسف هزار زلیخا کنم تو را

عطشان‌ترین و خسته‌ترین رودها، فرات واکن گره ز بغض دل خویش، یا فرات

زان ظهر آتش و عطش و خون سخن بگو هستم به درد و داغ دلت آشنا، فرات

فرصت دهید گریه کند بی صدا، فرات

با تشنگان بگوید از آن ماجرا، فرات

گیرم فرات بگذرد از خاک کربلا

باور مکن که بگذرد از کربلا، فرات

سیراب ز چشمه‌ی حیاتیم همه

مجذوب سفینه النّجاتیم همه

با یاد اباالفضل و لب تشنه‌ی او

مهمان شریعه‌ی فراتیم همه

ای مشک! به عبّاس وفاداری کن

سقّای بریده دست را یاری کن

تا پیش رقیّه آبرویم نرود

این آب فرات را نگه‌داری کن

مهر تو را به عالم امکان نمی‌دهم

 این گنج، پُربهاست؛ من ارزان نمی‌دهم

گر انتخاب جنّت و کویت به من دهند

 کوى تو را به جنّت و رضوان نمی‌دهم

پیش فرات این همه دریا چه می‌کند؟

این مشک روی شانه‌ی سقّا چه می‌کند؟

تنها به خاطر گل روی سکینه است

دریایی التماس به دریاچه می‌کند

هر چند که چشمه‌ی حیات است، حسین

لب‌تشنه، لب آب فرات است، حسین

غم نیست اگر غرق گناهیم همه

چون بحر کرم، فُلک نجات است، حسین

شطّ فرات از آتش حسرت، کباب شد

وز تشنگیش از عرق خجلت، آب شد

در حلق ساکنان بهشت، آب سلسبیل

بر یاد تشنه‌کامی او، خون ناب شد