همین که داغ رسید عمه را صدا کردی نشستی و وسط خیمه‌ها دعا کردی

چقدر داغ که در نیم روز دیدی تو چقدر عمر که دائم خدا خدا کردی

آسمان هم خجل از چشم تو و بارانت آخری نیست بر این گریۀ بی پایانت

آب می‌بینی و طفل و گل و سقا و جوان بیشتر می‌شود انگار غم پنهانت

منم قاهر، منم والی، منم غالب

منم لحظه به لحظه درد را طالب

حسین بن علی را اولین نائب

علی بن حسین بن علی بن ابیطالب

می‌‌نوشم امشب واژه‌ها را از سبویت

پر می‌‌شود جام عطش از آبرویت

سجاده‌ات پهن است در محراب، حالا

تر می‌شود ابیات از آب وضویت

سی سال گریه کرده‌ام آن ظهر داغ را

چشمم سرود وسعت آن‌ اتفاق را

تنهایی‌ام صحیفه صحیفه ورق زده ست

یعقوب وار قصۀ اشک و فراق را

بیاور با خودت نور خدا را

تجلی‌های مصباح‌ الهدی را

به ‌پا کن کربلایی در دل ما

تو که تا شام بردی کربلا را

نالۀ واعطشا بر جگرش می‌افتاد

آب می‌دید، به یاد قمرش می‌افتاد 

بی سبب نیست که از جملۀ بَکّائون است

اشک از گوشۀ چشمان ترش می‌افتاد

خدا کند ز لبت یک سلام هم باشد

و سایه‌ات به سرم مستدام هم باشد

بریز گیسوی خود را به شانه‌های نسیم

که خوشتر است که ماهم تمام هم باشد

چه رازی داشت آخر سجده‌هایت چه کردی در «صحیفه» با دعایت،

که می‌آید خیالم هر شب و روز به پابوس شهید کربلایت

زینت شب‌های دعا، حضرت سجّاد

خاطره‌ی کرب‌وبلا، حضرت سجّاد

جلوه‌ی زیبای عبادات الهی

ای پسر خون خدا، حضرت سجّاد