روی تو را به چشم دل، از سرِ دار دیده‌ام

جانب مکّه پر زند، جان به لب رسیده‌ام

حُرمت جان شکسته‌ام، در دل خون نشسته‌ام

تا که به دست بسته‌ام، بار غمت کشیده‌ام

پیغام به‌دست از سفر آمده بود

بی واهمه در دلِ خطر آمده بود

از بام که سرنگون شدی پرسیدند:

سردار چرا بدونِ سر آمده بود؟

می‌گریزد از کوفه هر کسی که پا دارد

دست اگر دهد بالی، این محیط جا دارد

شهر را فرو بگذار با تمام دیبایش

رو به بادیه کان جا فرش بوریا دارد

آب کوفه را خوردم شور بود چون چشمش

هر عزیز در کوفه چشم‌زخم‌ها دارد

در شهرِ هزار رنگ بی مهر و وفا

در جمعِ حرامیانِ بی‌شرم و حیا

ذکرِ لب تو وقتِ شهادت این بود:

ای عشق! بیا، کوفه نیا ... کوفه نیا

دلم را مثل پیمان‌ها شکستند

دو دستم را به عهدی تازه بستند

همان‌هایی که نامه می‌نوشتند

به استقبال تو خنجر به دستند

من و انبوهی از دلواپسی‌ها

که دارم لشکری از بی‌کسی‌ها

تمام کوفه عهدی تازه دارند

برای کشتن تو ای مسیحا

دلم مانده است و داغ جانگدازی

که شد با حرمت نام تو بازی

تنم زخمی، لبم تشنه، دلم خون

امان از این همه مهمان نوازی

چشم مرا به وادی تو آفتاب زد

اشک آمد و حجاب به چشم پرآب زد

خون شد دل پیالۀ آب از سر نشاط

در پرتو جمال تو باید شراب زد

کوفه گردی که خسته و تنهاست

یکی از عارفان خون خداست

نیست معصوم، گرچه معصوم است

مثل موج کنارۀ دریاست

تصویر ماه را کسی از چاه می‌کشد

شب رو به کوفه می‌کند و آه می‌کشد

سمت وقوع فاجعه‌ای تازه پا گذاشت

مرد غریبه‌ای که به دروازه پا گذاشت