آفریدند تو را تا که مسیحا باشی

همه چون خادم دربار و تو آقا باشی

آفریدند تو را از طبق گریه‌ی نور

تا که جانسوزترین واژه‌ی دنیا باشی

اگر چه باغِ پُر از لالۀ تو، پرپر شد

زمین برای همیشه، شهید‌پرور شد

زمین، برای همیشه به قصد یاری تو

تمام، پاسخ آن پرسش معطّر شد

چون شاه دین، هوای شهادت به سر گرفت

تاج سعادت از سر خود، چرخ برگرفت

گیتی کمیت تیز تکش را کشید تنگ

دست قضا عنان و رکابش، قدر گرفت

دارم از هجر رخت دیده چو رود جیحون

قلب بشْکسته، پُر اندوه؛ جگر، دجلۀ خون

آن‌قدر گریه کنم از غمت، ای شاه شهید!

تا دل خون شده از دیده‌ام آید بیرون

به خون تصویر شد طرح شهادت

ادامه دارد این شرحِ شهادت

شهادت تا اَبد پروانۀ توست

که عقل عاشقان دیوانه توست

شمیم عطر گل یاس در حرم پیچید

و قلب‌ها شده روشن در آستانۀ عید

پرنده‌ها همه از راه دور برگشتند

بهار با چمدانی پر از شکوفه رسید

او می‌وزد به حافظۀ تلخ مرده‌ها

طوفان نوح می‌رسد ای سر سپرده‌ها

طوفان نوح می‌رسد و سیل می‌خورد

چون تازیانه بر رخ سیلی نخورده‌ها

روزی است اینکه حادثه کوس بلازده‌ است

کوس بلا به معرکهٔ کربلا زده‌ است

روزی است اینکه دست ستم، تیشۀ جفا

بر پای گلبن چمن مصطفا زده‌ است

او راز رشیدی است که باید فهمید

مضمون بعیدی است که باید فهمید

او خون خدا و بای «بسم الله» است

قرآن شهیدی است که باید فهمید

باز می‌گردد ز عاشورا چه تنها ذوالجناح حرف‌هایی سرخ دارد با دل ما ذوالجناح از عطش می‌آید این گیسو پریش بی‌قرار دارد از دریا نشانی هیچ آیا ذوالجناح؟