تیر آه از نهاد پدر در بیاورد

وقتی سر از گلوی پسر در بیاورد

بی شک برای بردن زیر گلوی تو

حق دارد اینکه تیر سه پر در بیاورد

به گوش تیر گفتا تیغ، بی سر کردنش با من

اگر چشمی‌به سوگش خشک شد، تَر کردنش با من

تو کارت را بکن با شعبه‌ها من هم حواسم هست

حسین اکبر اگر آورد، اصغر کردنش با من

با شعلۀ در سینه نوشتم که بخوانی

تا شعلۀ پنهان دلم را بنشانی

افسوس، نسیم سحری، زود سفر کرد

گفتم که سلام من غمگین برسانی

پر قنداقه را در خون کشیدند

ز دستان سحر، مهتاب چیدند

دل  آهن  به حال آن گلو سوخت

که با تیر سه شعبه، سر بریدند

به روی برگ گل، شبنم نشسته

به سوگ تشنه‌ای، زمزم نشسته

به روی حنجر ششماهه با تیر

سه تا بوسه کنار هم نشسته

باز می‌خواهم به مستی سر کنم

روی طبع خویش را زیور کنم

طفل طبعم چون گران جانی کند

دیده بهرش مهد جنبانی کند

نفس تنگه، چشا خیسه، دلا خون

گرفتار غمیم از غیبت تو

هزار و چارصد ساله غریبیم

پناه ما غریباس هیات تو

دردانه‌ترین پسر علی اصغر بود آرام دل پدر علی اصغر بود

مردانه به جانبازی بابا می‌رفت تیر‌ آمد و چون سپر علی اصغر بود

آن جمله چو بر زبان مولا جوشید

از نای زمانه  نعرۀ  لا جوشید

تنها ز گلوی اصغر شش ماهه

خون بود که در جواب بابا جوشید

آن دم که به سوی رزمگه باره کشید

آن نعرۀ عاشقی دگر باره کشید

لبیک گلوی کودک شش ماهه

خون بود که تا ستاره فواره کشید