این ماه که چین و شکن افتاده به رویش

سیراب شده مشک و شکسته‌ست سبویش

لب تشنۀ دیدار ولی بود و نشان داد

لب تشنه کسی نیست که خشکیده گلویش

گفتند که این شیر سپهدار شبیر است

سیر است از این زندگی و راهی سِیر است

نورانیتش مثل سر حضرت مولا

اسباب مسلمان شدن راهب دیر است

رو کرده هر آئینه به آئین اباالفضل

هرکس که مسلمان شده با دین ابالفضل

از جانب خورشید به من مرحمتی شد

تا گوش سپردم به فرامین اباالفضل

هم سفرۀ ساقی شده با نام خدا، مشک

امروز شده مبدأ هر قبله نما، مشک

این کیسۀ چرمی شده از نور لبالب

با مُشک در آمیخته جانش شده تا مشک

با لطف تو لبریز شد از عطر گل یاس

این شاعر دلسوختۀ تشنۀ احساس

پیوند عجیبی‌ست میان تو و مادر

ای نام درخشان تو هم قافیه با یاس

آنقدر تیر و نیزه آمد تا زمین خورد

آخر ستون خیمه هم حالا زمین خورد

مشکی کنار نخل‌ها افتاد از اسب

رود آن طرف خشکش زد و دریا زمین خورد

دوباره حضرت سقا هوای دریا کرد

به روی دوش خودش مشک خشک را جا کرد

دلش پر از غم و آتش ولی از ابروهاش

برای دلخوشی کودکان گره وا کرد

به دریا می‌برد یک جرعه از اندوه جانش را

که قدری پر کند مشک و بنوشد شوکرانش را

و مشتی غیرت از دستش درون آب می‌ریزد

معطر می‌کند دریا از او طعم دهانش را

الا یا ایها الساقی ... عطش در خیمه باریده

بیاور جامی از کوثر که شط از شرم خشکیده

زمین پس می‌دهد خون را ببین سرهای مجنون را

که روی دست نیزاران سرخورشید تابیده

دستی بزن به زبری روی زبان مشک

خالی است از فران و ترنم دهان مشک

دیگر امید روشنی از سوزشش مگیر

سرخ است و بی‌ستاره سوی دیدگان مشک