گفته بودم که دیر یا زود از
راه می‌آیی و مرا با خود
بعد یک سال و نیم خون گریه
می‌بری تا وصال خود، تا خود
سلام ای باقر علم امامت
امامت مفتخر بر هر سلامت
سلام ای طالع ماه خدایی
هلال بهترین شهر ولایی
بارد چه؟ خون! که؟ دیده! چه سان؟ روز و شب! چرا؟
از غم! کدام غم؟ غم سلطان اولیا
نامش که بد؟ حسین! ز نژاد که؟ از علی
مامش که بود؟ فاطمه جدش که؟ مصطفی!
آری، به روز واقعه بیمار بوده‌ای
اما ذخیره بهر دل یار بوده‌ای
با امر حق به فاجعه نزدیک مانده‌ای
دور از نگاه تیره اغیار بوده‌ای
آسمان آهسته می‌بارید بغضی ساده را کاروان خورشید می‌پاشید عرض جاده را
صوت قرآن غریبی دشت را پر کرده بود بر فراز نیزه می‌بردند قرآن زاده را
اربعین است و دل از سوگ شهیدان خون است
هر که را می‌نگرم غمزده و محزون است
زینب از شام بلا آمده یا آنکه رباب
کز غم اصغر بی‌شیر، دلش پرخون است
شبی که نام تو در باور زمین گل کرد کسی نگفت «چرا زخم ما چنین گل کرد؟» دوبارۀ مزرعه کربلا شکوفا شد دوباره پینۀ دستان خوشه‌چین گل کرد ببین چگونه زنی شیون از دلش جوشید ببین چگونه ترک‌های زخم دین گل کرد
صدا در سینه‌ها ساکت که اینک یار مى‌آید
ز راه شام و کوفه عابد بیمار مى‌آید
غبار راه بس بنشسته بر رخسار چون ماهش
به چشم آیینه ایزدنمایى تار مى‌آید
آه، یاران روزگارم شام شد
نوبت شرح ورود شام شد
شام شهر محنت و رنج و بلا
شام، یعنی سخت‌تر از کربلا
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
