باز می‌خواهد جنون، سر برکند         صحبت از عشق علی‌اصغر کند

چون صدای استعانت شد بلند         یاوری می‌خواست شاه ارجمند

باز می‌بینم به شورند اهل راز         تا که را عشق، آتش افکنده است باز

گر چه شیرین‌کودکان را شورهاست         لیک زآن‌ها شور این کودک، جداست

روز عاشورا، حسین‌ بن علی         آن که بود از نور وحدت منجلی،

در بغل، قنداقه‌ی اصغر گرفت         آتشی در جان خشک و تر گرفت

جنبشی کرد از میان مهد ناز         شیر‌خواره، غنچه‌ی لب کرد باز

کای پدر! آن عاشق شیدا منم         در جهان از عشق تو، رسوا منم

یم فضل و عفاف و زهد و عصمت گوهر آورده

مه تابندۀ برج ولایت اختر آورده

نهال آرزوی یوسف زهرا بر آورده

عروس فاطمه امشب علیّ اصغر آورده

ای شعر از این آه نفس‌گیر بگو

از ظهر به خون خفتۀ تقدیر بگو

از حال علی‌اصغر اگر پرسیدند

از تیزی پیکان سرِ تیر بگو

مَهپاره ز آغوش حرم سر زد و رفت

صد شعله به التهاب مادر زد و رفت

از بام قنوتِ آخر خون خدا

بالی ز عطش گشود و پرپر زد و رفت

گلوی نازکش یاس تر آورد

به رویت دست مولا گل برآورد

خداحافظ بهار کوچک عشق

خزان، تیر سه شعبه آخر آورد

شش‌ماهه، پرندۀ سپیدم اصغر

لب تشنه، شکوفۀ شهیدم اصغر

آن تیر سه شعبه را به جای آب، آه

با چشم خودم چگونه دیدم اصغر

تأسیس کربلا نه فقط بهر ماتم است

دانش‌سرای مکتب اولاد آدم است

از خیمه‌گاه سوخته تا ساحل فرات

تعلیم‌گاه رهبر خلق دو عالم است