از داغ زهر پیکرم آتش گرفته است

گویی تمام بسترم آتش گرفته است

تر می‌کند لبان مرا کودکم، ولی

از تشنگی، لب ترم آتش گرفته است

پا می‌کشم به خاک و نفس می‌زنم که شهر

از آه آه آخرم، آتش گرفته است

حالا کبوتران به غمم گریه می‌کنند

از بال و پر زدن، پرم آتش گرفته است

امشب تمام حجرۀ من کربلا شده

یک جرعه آب، حنجرم آتش گرفته است

امشب دوباره خیمۀ آتش گرفته را

می‌بینم و سراسرم آتش گرفته است

سر‌ها به روی نیزه و سرنیزه‌ها به تن

یک دشت در برابرم آتش گرفته است

فریاد دختری ز دل خیمه می‌رسد

عمه کمک! که معجرم آتش گرفته است