شمسی و روی زمین با روی ماه افتاده‌ای
تا اذان مانده چرا در سجده‌گاه افتاده‌ای؟
سینه تنگ و عرصه تنگ و غربت تو می‌کشد
زیر دست و پای دشمن بی سپاه افتاده‌ای
گفت بابا دست خود را حایل رویت کنم
راست گفته، مثل زهرا بی‌پناه افتاده‌ای
ای عمو از خیمه می‌آیم، کمی آرام باش
از چه با زانو به سوی خیمه راه افتاده‌ای
خب معلوم است از پیشانی و ابروی تو
با رخت از روی مرکب گاهگاه افتاده‌ای
در دل گودال جای ماهرویی چون تو نیست
یوسف زهرا چرا در بین چاه افتاده‌ای
من به هَل مِن ناصرِ تو آمدم در قتلگاه
آمدم دشمن نگوید از نگاه افتاده‌ای
دعای زندهدلان صبح و شام یا حسن است
که موی تیره و روی سپید با حسن است
حسین میشنوم هرچه یاحسن گویم
دو کوه هست ولی کوه بیصدا حسن است
به یاد آن لب شیرین که مصطفی بوسید
ز پا درآورد آخر سرشک شور مرا
یک مصرع است حاصل عمری که داشتم:
یار آمد و گرفت و به بندم کشید و برد
«تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
وجود نازکت آزردۀ گزند مباد»
شنیدهام که گدا موج میزند به درت
سرای جود تو خالی ز مستمند مباد
شمسی و روی زمین با روی ماه افتاده‌ای
تا اذان مانده چرا در سجده‌گاه افتاده‌ای؟
سینه تنگ و عرصه تنگ و غربت تو می‌کشد
زیر دست و پای دشمن بی سپاه افتاده‌ای
گفت بابا دست خود را حایل رویت کنم
راست گفته، مثل زهرا بی‌پناه افتاده‌ای
ای عمو از خیمه می‌آیم، کمی آرام باش
از چه با زانو به سوی خیمه راه افتاده‌ای
خب معلوم است از پیشانی و ابروی تو
با رخت از روی مرکب گاهگاه افتاده‌ای
در دل گودال جای ماهرویی چون تو نیست
یوسف زهرا چرا در بین چاه افتاده‌ای
من به هَل مِن ناصرِ تو آمدم در قتلگاه
آمدم دشمن نگوید از نگاه افتاده‌ای
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
