کسی می‌آید از بالا، کسی می‌آید از برتر

کسی می‌آید از فردوس و از عرش کرم پرور

کسی می‌آید از لوح و قلم، از کرسی و منبر

کسی که جنسش از جنس سبو و ساقی و ساغر

چه مولایی/ چه آقایی/ چه کرّی و چه فرّی/ وه، چه اعجاز دلارآرایی/ چه نور

عرش پیمایی/ ز بطن نجمه زهره زاده‌ای، فزرند زهرایی/ و از موسی بن جعفر

می‌رسد روی زمین عیسا مسیحایی!

ببین شد باز مروارید در جوف صدف لبریز

ببین کروبیان در بارگاهش صف به صف لبریز

دوباره سینه‌ها از شادی و شوق و شعف لبریز

دل احمد پر از شور و دل شاه نجف لبریز

سخا آمد/ عطا آمد/ دعا آمد/ دوا آمد/ خدای خوبی و رأفت، به درد دل شفا

آمد/ تمام انبیا او شد، در این دولتسرا آمد/ الا یا اهل عالم؛ شه؛ علی

موسی الرضا آمد!

کسی آمد که از عالم ربوده عقل و هوش و دل

به سمت گنبد عرشی او روح هنر سائل

به وصفش شاعران و واژه‌هاشان مانده اندر گل

امام صادقش مداح و شد روح الامین دعبل

رضا قرآن/ رضا فرقان/ رضا سلطان/ رضا رضوان/ رضا بر پیکر دین جان/ رضا

رحمت/ رضا رحمان/ رضا شرط ورود بنده در توحید و در ایمان!

شبی دیدم شدم مرغی و بر بامش کبوتروار

به دستم جارویی دادند و من آن لحظه نوکروار

غبار غم زدودم از همه خروارها، خروار

برای زائرش، آقا دعا می‌کرد مادروار

یکی شاه و همه نوکر/ یکی حیدر، همه قنبر/ یکی با دیدگان تر شفا می‌خواست

از او با دلی مضطر/یکی می‌گفت‌ ای آقا و ‌ای سرور/ مزار مادرت زهرا کجا

مخفی شده آخر؟

سلام من به آن زائر که شد یکباره مهمانش

به آن مرد مسیحی که نمود آقا مسلمانش

به جبرییلی که بوده خادم درگاه و دربانش

به آن آهو که مولا خود ضمانت کرده از جانش

رضا درد است و درمانم/ رضا آغاز و پایانم/ به آقایی او مومن، به دست او

مسلمانم/ رضا گلدسته‌های مرقدش سیمای رضوانم/ رضا جانم/ رضا جانم/ رضا

طوبای ایرانم!

سه ساله دختری گم شد کنار صحن گوهرشاد

همینکه مادرش، با چشم گریان در پی‌اش افتاد

یکی فریاد زد: مادر! -کنار پنجره فولاد-

بیا، این نازدانه دخترت، آقا شفایش داد

دخیل ‌ای شاه خوبی‌ها/ دخیل ‌ای بضعۀ زهرا/ به استشفای آلامم/ بزن نوکر/

بزن نقارۀ دل را/ ز راه دور دارم محضرت شاه خراسانم/سلام آقا/ سلام

آقا/ شب میلاد توست اما/  بخوان روضه/ بگو یابن الشبیب و روضۀ جد غریبت

را نما برپا!