خواستم دل را بساط غم کنم
تا ز داغی عزایت کم کنم

بر کویر خشک لب‌هایت چو ابر
بارشی می‌خواستم نم نم کنم

دست از عمه کشیدم آمدم
تا که از آه تو قدری کم کنم

آمدم تا که سپر گردم به تو
آمدم بر تیرها سر خم کنم

لحظۀ جان دادنم کی می‌رسد؟
بند قلبم را بگو محکم کنم

پهن کن سجادۀ آغوش را
من دو رکعت گریه می‌خواهم کنم

بر لب قاسم عسل دادی عمو
حلقه‌ای از خون بده دستم کنم

من سری دارم که بایستی بر آن
چوب‌های نیزه‌ای پرچم کنم

پیکرت پشت و پناهم می‌شود
قتلگاهت قتلگاهم می‌شود

می‌کشندت از ولایت سیرها
بغض‌های مانده در تفسیرها

میوه‌های استجابت می‌رسند
سجده‌های بی وضوی پیرها

سجده می‌آرند بر زخم تنت
تیرها، سرنیزه‌ها، شمشیرها

می‌برندت روی منبرهای نی
چشم‌های شور بی تقصیرها

دامنی از سنگ هم آورده‌اند
بزدلان سنگدل، این شیرها

خویش را پیروز می‌دانند عمو
می‌شود حس کرد از تکبیرها

تو گره خوردی به خون تا وا شود
گیرهای این بهانه گیرها

روح من با روح تو تا عرش رفت
حیف که مانده تنم این زیرها

استخاره کرده قلبم، خوب نیست
خوب شد در کربلا ایوب نیست