ای که گره ز کار دلم باز می‌کنی

جانم به لب رسیده چرا ناز می‌کنی

مثل همیشه تا که ز تو دور می‌شوم

با یک نگاه عاشقی آغاز می‌کنی

در انتظار سیصد و سیزده نفر

عمری بود که صحبت سرباز می‌کنی

صاحب نفس بیا و به داد دلم برس

ای آنکه با دعای خود اعجاز می‌کنی

تاکه به روی بال و پرم دست می‌کشی

دل را ز عشق لایق پرواز می‌کنی

در بین گریه کردنم احساس می‌کنم

داری محبتت به من ابراز می‌کنی

تا که در عاشقی به در بسته می‌خورم

با یک سلام در به رویم باز می‌کنی

دل چون شکست نی لبک یار‍‌ می‌شود

آهی کشی و سوز دلم ساز می‌کنی

در وقت مرگ بر دلم افتاده‌ای حبیب

این رو سیاه را تو سر افراز می‌کنی

با یک نگاه تا به خدا می‌بری مرا

کی یک غروب کرب و بلا می‌بری مرا؟