گردون بسوخت ز آتش غم، جان فاطمه                 

شرمی نکرد از دل سوزان فاطمه

از تندباد کینۀ مروانیان دریغ                               

پژمرده گشت نوگل بستان فاطمه

غلطان به خاک معرکه چون صید بسمل است          

آن گوهری که بود به دامان فاطمه

از تیرهای کاری شست مخالفان                           

شد چاک‌چاک پیکر سلطان فاطمه

دیدی که عاقبت چه رسید از سپهر دون                

از شست اهرمن به سلیمان فاطمه

از عرش رستخیز دگر گردد آشکار                        

در روز رستخیز ز افغان فاطمه

«خاقان» به پای عرش برین گفت جبرئیل              

واحسرتا ز دیدۀ گریان فاطمه

از تندباد حادثه چون نخل دین شکست

از آن شکست پشت رسول امین شکست