توبه‌ام توبه نشد هر چه که همت کردم

من به ستاری تو سخت جسارت کردم

هر چه تو دوست شدی با من آلوده ولی

بی حیاتر شده، با نفس رفاقت کردم

رمضان است و دل از خواب نکندم افسوس

مثل هر سال من از لطف تو غفلت کردم

من از این فلسفۀ روزه، از این فیض عظیم

به همین تشنگی ساده قناعت کردم

روزه هم چشم مرا باز نکرده، نکند

عادتم بود اگر هرچه عبادت کردم

هر چه هستم سر دیوانگی‌ام می‌مانم

روزه‌ام را فقط افطار به تربت کردم

خواستم از عطش روزه بگویم، اما

از لب تشنه‌اش احساس خجالت کردم

روزه‌ام روضه شد و روضه مرا می‌کُشدم

یاد آن تشنه لب کرببلا می‌کُشدم