جانم فدات، یار عزیزم، برادرم
همراه خوب کودکی‌ام، نیم دیگرم
افتاده‌ای میانۀ میدان به خون چرا
بالت شکسته است چرا پس کبوترم؟
یادت نرفته قول من و تو به جاست... نه؟
گفتنی که بی تو شب دنیا نمی‌پرم
پیشی گرفتنی از من و پرواز کرده‌ای
این جسم توست غرقۀ خون در برابرم
هجده بهار، از گل عمرت گذشته بود
کوتاه بود فرصت تو، مثل مادرم
فرصت به من بده به همین یک نگاه... آه
آخر تو را چگونه نبوسم و بگذرم؟
بر شانه، زخم نیزۀ دشمن نشسته است
تا چند لحظه بعد، جدا می‌شود سرم
وقت وداع آمده، مولا کنارمان
جای کسی که مانده، در آن خیمه، در حرم
دیگر به سینه تاب نماند و، به دل قرار
افتاده جسم اطهرتان توی کارزار
ای چشمهای پاک شما، گرمی دلم
ای دستهای سبز شما، معنی بهار
از دشت سمت خیمه میآید کسی مگر؟
گویا دلش شکسته ز سنگینی خبر
داغی بزرگ، بر دل پاکش نشسته است
داغی به وسعت غم آدم، نه! بیشتر
دوباره آمدهای امّا، چقدر خسته و تنهایی
دوباره نوحه بخوان، زینب! دوباره با همه گویایی
صدای غمزدهات، بانو! به گوش دشت که میپیچد
ز خیمههای حرم انگار، شنیده می‌شود آوایی
جانم فدات، یار عزیزم، برادرم
همراه خوب کودکی‌ام، نیم دیگرم
افتاده‌ای میانۀ میدان به خون چرا
بالت شکسته است چرا پس کبوترم؟
یادت نرفته قول من و تو به جاست... نه؟
گفتنی که بی تو شب دنیا نمی‌پرم
پیشی گرفتنی از من و پرواز کرده‌ای
این جسم توست غرقۀ خون در برابرم
هجده بهار، از گل عمرت گذشته بود
کوتاه بود فرصت تو، مثل مادرم
فرصت به من بده به همین یک نگاه... آه
آخر تو را چگونه نبوسم و بگذرم؟
بر شانه، زخم نیزۀ دشمن نشسته است
تا چند لحظه بعد، جدا می‌شود سرم
وقت وداع آمده، مولا کنارمان
جای کسی که مانده، در آن خیمه، در حرم
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
