در قماط آن دسته‌ی گل، بسته بود
        گویی اندر دست شه، گل‌دسته بود

از عطش کج گشت گاهی گردنش
        گاه چون سیماب لرزیدی تنش

قطره‌ای کز اشک چشمش می‌چکید
        با زبان خویش آن را می‌مکید

حجّت آمد، «حجّت‌اللَّه» را به کار
        بُرد او را در میان کارزار

گفت: این مرغک که بی بال و پر است
        نی علم‌دار و نه میر لشکر است

شیرخوار است، این‌که مرد جنگ نیست
        از عطش در صورت او، رنگ نیست

نیست غیر از گیسوان او را کمند
        نیست او را بازوان دیوبند

ترکش پُرتیر، جز مژگانْش نیست
        غیر ابرو، خنجر برّانْش نیست

گر شما را این خیال اندر سر است
        آب من خواهم، بهانه اصغر است،

پس یکی آید بَرد با خویشتن
        سازدش سیراب و بسْپارد به من 

چرخ! از رفتار تو سازم گله؟
        یا ز تیر شست ظلم حرمله؟

آب آمد از خدنگ آب‌گون
        تر شد آن حنجر ولی از موج خون

پاره، حلق از گوش او تا گوش شد
        چون که گردن رفت، سر بر دوش شد

چشم بگْشود و نظر بر باب کرد

نرگس مستش، خیال خواب کرد