دوباره آمده‌ای امّا، چقدر خسته و تنهایی
دوباره نوحه بخوان، زینب! دوباره با همه گویایی
صدای غم‌زده‌ات، بانو! به گوش دشت که می‌پیچد
ز خیمه‌های حرم انگار، شنیده می‌شود آوایی
بگو به اهل حرم، آرام، علیّ کوچک تو، خواب است
ربابِ غم‌زده را دریاب، نخوانَد این همه لالایی
سرت شکسته چرا؟ خواهر! کبودیِ بدنت از چیست؟
چه کرده طول سفر با تو؟ که مثل حضرت زهرایی
پرنده‌ها همه برگشتند، ولی کبوتر کوچک نیست
کجاست دختر شیرینم؟ کجاست بلبل بابایی؟
غریب، از سفر اندوه، رسیده‌ایّ و چرا اوّل
به جای گودی قربان‌گاه، کنار علقمه می‌آیی؟
شب چهلّم خورشید است، ستاره‌ها همه گریانند
وَ ماهِ مرثیه با زینب، دمیده است به زیبایی
دیگر به سینه تاب نماند و، به دل قرار
افتاده جسم اطهرتان توی کارزار
ای چشمهای پاک شما، گرمی دلم
ای دستهای سبز شما، معنی بهار
از دشت سمت خیمه میآید کسی مگر؟
گویا دلش شکسته ز سنگینی خبر
داغی بزرگ، بر دل پاکش نشسته است
داغی به وسعت غم آدم، نه! بیشتر
جانم فدات، یار عزیزم، برادرم
همراه خوب کودکیام، نیم دیگرم
افتادهای میانۀ میدان به خون چرا
بالت شکسته است چرا پس کبوترم؟
دوباره آمده‌ای امّا، چقدر خسته و تنهایی
دوباره نوحه بخوان، زینب! دوباره با همه گویایی
صدای غم‌زده‌ات، بانو! به گوش دشت که می‌پیچد
ز خیمه‌های حرم انگار، شنیده می‌شود آوایی
بگو به اهل حرم، آرام، علیّ کوچک تو، خواب است
ربابِ غم‌زده را دریاب، نخوانَد این همه لالایی
سرت شکسته چرا؟ خواهر! کبودیِ بدنت از چیست؟
چه کرده طول سفر با تو؟ که مثل حضرت زهرایی
پرنده‌ها همه برگشتند، ولی کبوتر کوچک نیست
کجاست دختر شیرینم؟ کجاست بلبل بابایی؟
غریب، از سفر اندوه، رسیده‌ایّ و چرا اوّل
به جای گودی قربان‌گاه، کنار علقمه می‌آیی؟
شب چهلّم خورشید است، ستاره‌ها همه گریانند
وَ ماهِ مرثیه با زینب، دمیده است به زیبایی
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
