شبی که عشق به دستش، عنان راحله داشت

ز راه دور، یتیمی، نظر به قافله داشت

دلش به همره آن کاروان، سفر می‌کرد

ز کاروان اسیران اگر چه فاصله داشت

ز رنج و درد و غم او همین‌ قَدَر گویم

به پای کوچک و مجروح خویش، آبله داشت

به جُرم عشق، چو مادر ز خصم، سیلی خورد

وگرنه کار، کجا او به جنگ و غائله داشت؟

چو دید فاطمه را سر نهاد بر پایش

ز دست دشمن ظالم به مادرش، گِله داشت

شبانه زینب مظلومه بهر گم‌شده‌اش

دعا به درگه‌ حق، در نماز نافله داشت

زیارت حرمش را ز حق طلب می‌کرد

که از رقیّه «وفایی»، امید این صله داشت