آن جسم پاره‌پاره چو در خون تپان فتاد

آتش به خیمه‌گاه وی از هر کران فتاد

از سوز آه و ناله‌ی اطفال خشک‌لب

آتش به خیمه‌گاه امام زمان فتاد

هر گوهری که مُلک دو کونش بها نبود

در آستین بدگهری، رایگان فتاد

شد خاک راه، معجر و بر روی این نشست

شد تاب زلف، چون غل و بر پای آن فتاد

یاری نه، تا که بدرقه‌ی بی‌کسان کند

برخاست گَرد و از پی آن کاروان فتاد

شد سوی قتلگاه، عنان گیرشان قضا

سوزی که بود در دل هر یک به جان فتاد

گل‌‌های نوشکفته چو دیدند پایمال

هر یک چو عندلیب در آه و فغان فتاد

دختر به جست‌وجوی پدر، زن به فکر شوی

مادر به جسم کشته‌ی پور جوان فتاد

زینب چو دید جسم برادر به ناله گفت:

یا رب! کسی به روز چنین می‌توان فتاد؟

خویش از شتر فکنْد بر آن جسم چاک‌چاک

مانند عندلیب که در گلسِتان فتاد

رو کرد سوی یثرب و می‌گفت: یا رسول!

کای جدّ پاک! این همه قربانی‌ات قبول!