کربلا! ای جنّت‌المأوای ما!

ای بهشت خلد و روح‌افزای ما!

زائرانت، قدسیان خوش‌سرشت

خادمانت، حور و غلمان بهشت

آستانت، روح‌بخش و دل‌نواز

ای حریمت، قبله‌ی اهل نیاز!

هر نبیّ و هر وصی شد ره‌سپار

از برای طوفت، ای عالی‌مزار!

از مزارت فیض بردند و شرف

ای غبار روضه‌ات، «خیر‌التّحف»!

شاه خوبان، خسرو ایزدصفات

آمد از صفّین چو در «شاطی الفرات»

خاک را بویید و بر آن ریخت اشک

عرش را زآن اشک آمد بر تو رشک

کعبه را فضلت، معظّم داشته

حُرمت از فیض تو زمزم داشته

گر نبودی، کعبه کی آمد پدید؟

نام میقات و حرم کس کی شنید؟

ای مقدّس‌سرزمین باشکوه!

جوهر لطفی؛ صفا و مروه، کوه

رتبه‌ی تسبیح دارد از شرف

سُبحه از خاک تو چون گردد به کف

سجده بر خاک تو، ای رشک جنان!

نور بخشد تا به هفتم‌آسمان

در دعای واردین و زائرین

گوید آمین، حضرت «روح‌الامین»

یا ربِ داعیت، نگْذشته ز لب

کآیدش لبّیک از فرمان رب

حبّذا! «طوبی لهم حسن‌المآب»!

کی بُوَد خوابید‌گانت را حساب؟

عاشقم من بر تو و بر کوی تو

رشک مینو، ساحت دل‌جوی تو

چون بمیرم در دل است این آرزو

خاک گردم، خاک آن کوی نکو

چون بر آرم روز محشر سر ز خاک

سر بر آرم زآن همایون‌خاک پاک