آن که بر پا کرده است این شور و شین

آن حسین است، آن حسین است، آن حسین

دید چون جمعى همه گم کرده راه

پیش پاى خود نمی‌بینند چاه

دید در هر مجمع و هر انجمن

خودنمایى می‌نماید اهرمن

گشته دین، بازیچۀ اهل ضلال

با گل، آلوده شده آب زلال

شد روان از زمزم، آن آب حیات

تا رهانَد تشنگان را از ممات

آمد و جان داد و دین را زنده کرد

تا ابد، اسلام را پاینده کرد

چون رسید از کوفه، دعوت‏نامه‌‏ها

مهربانى‌هاى نوک خامه‌‏ها

شد روان مانند مهمان از حجاز

میزبانان آمدندش پیشواز

تا که با شمشیرهاى آب‌دار

شد به میدان، میهمانى برگزار

آشنا آمد ولى بیگانه شد

شمع محفل آمد و پروانه شد

آتش بیداد بود از حد به در

کز شرارش شد جهانى شعله‌‏ور

چشم گیتى خون‌فشانى می‌‏نمود

گوییا آتش‌نشانى می‌‏نمود

چون که پایان یافت، عاشوراى او

تازه بوده اوّل غوغاى او

بُهت، سر تا پاى عالم را گرفت

دیده می‌شد، دیدنى‏‌هاى شگفت

دیده مى‌‏شد از سرى دور از بدن

خواندن قرآن و آواى سخن

یا ز رخشیدن چو مهر دل‏فروز

خانۀ دشمن نمودن هم‏چو روز

دیر راهب را معطّر داشتن

دیده از خون جگر، تر داشتن

یا چو مى‏‌گیرد شبى در راه شام

بر فراز شاخۀ نخلى، مقام،

بیند آن‏گه نازدانه کودکش

سوى او دارد دو دست کوچکش

آمده نزدیک با صد آرزو

برنمى‏‌گیرد دمى دیده از او

آرزو دارد نوازش‏‌هاى پیش

تا بگوید با پدر احوال خویش

آیتى جان‏سوز این جا شد عیان

هر که دید از دیده شد، اشکش روان

شاخه با سر خم شد و آمد به زیر

اى عجب! بود این نوازش، دل‏پذیر

لیک آخر برنیامد آرزوش

زین مصیبت شد جهانى در خروش

چون ندید آغوش بازى از پدر

خود پدر را تنگ مى‏‌گیرد به بر

ساخت اسرار نهان را بر ملا

داستان جان‏گداز کربلا

داستان اهل بیت و بار عام

سرگذشت کوفه و بازار شام

خطبۀ زینب شد، الحق؛ زیب دین

هم‏چو گفتار امیرالمؤمنین

آن چنان افکنْد در دل‏‌ها شرار

کز تَف دل، دیده‏‌ها شد اشک‌بار

بارى، آن آیات از سر یک طرف

آتشین گفتار خواهر یک طرف

پرده را برداشتند از روى کار

حق و باطل، نیک و بد، شد آشکار

پرده یک سو رفت و یوسف شد عیان

فاش شد، اسرار گرگان نهان

آشکارا شد که در آن گیر و دار

وندر آن طوفان سخت و شام تار،

اهل کشتى ناخدا را کشته‌‏اند

دست در خون خدا آغشته‏‌اند

اى «نگارنده»! حسینى بوده باش

باش با او، وز همه آسوده باش