اوفتاده مرغ دل در دام غم با جان خسته
دیده چون از گلستانش مىرود گل دستهدسته
خستهجان را جَستن از دام بلا، ممکن نباشد
زآن که مىافتد به صدها دام از دامى نجَسته
مرغ جان من ز غمهاى تو، اى جانان زینب!
کى شود آزاد با بال و پرى درهم شکسته؟
پایبند کربلایت شد دل من، اى برادر!
کى تواند کس گریزد از بلا با پاى بسته؟
باورم هرگز نمىآمد که آید روزى آخر
کاین چنین خود را ببینم مات و در ماتم نشسته
شد تو را صبح وصالت، عصر عاشورا ولى من
ماندم و این شام تار و رشتهاى از هم گسسته
گرید و گریاند و نالد، «نگارنده» در این غم
تا نباشد در معاد از دستۀ ز آتش نرسته
بر گلشن دین رسید چون موسم دى
شد فصل غم و زمان شادى شد طى
تا رفت سرِ سرّ خدا بر سرِ نى
در ناله شدى زینب کبرى چون نى
چون شد سر اطهر ابی عبدالله
در بزم یزید، همره آل الله
هنگام فداکاری نصرانی گفت:
لا حول و لا قوّه الّا بالله
شاهنشه دین، حسین آن وجه اله
تا جلوه سرش نمود در شام چو ماه
لب باز نمود و گفت با حال تباه:
لا حول و لا قوّه الّا بالله
هر چند که چشمهی حیات است، حسین
لبتشنه، لب آب فرات است، حسین
غم نیست اگر غرق گناهیم همه
چون بحر کرم، فُلک نجات است، حسین
اوفتاده مرغ دل در دام غم با جان خسته
دیده چون از گلستانش مىرود گل دستهدسته
خستهجان را جَستن از دام بلا، ممکن نباشد
زآن که مىافتد به صدها دام از دامى نجَسته
مرغ جان من ز غمهاى تو، اى جانان زینب!
کى شود آزاد با بال و پرى درهم شکسته؟
پایبند کربلایت شد دل من، اى برادر!
کى تواند کس گریزد از بلا با پاى بسته؟
باورم هرگز نمىآمد که آید روزى آخر
کاین چنین خود را ببینم مات و در ماتم نشسته
شد تو را صبح وصالت، عصر عاشورا ولى من
ماندم و این شام تار و رشتهاى از هم گسسته
گرید و گریاند و نالد، «نگارنده» در این غم
تا نباشد در معاد از دستۀ ز آتش نرسته
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
