به ملّتى که مرامش بود مرام حسین

من احترام گزارم به احترام حسین

از آن جهت شده دیوان کربلا، دل ما

که افتتاح شده از ازل به نام حسین

هنوز تشنه بگرید، چو آب مى‏‌نوشد

هنوز مى‌‏شنود گوش دل، پیام حسین

هنوز یاد کند قلب عالم امکان

ز ذوالجناح که آمد سوى خیام حسین

زبان به موعظه بگْشود و من نمى‏‌گویم

چه روى داد و چرا قطع شد کلام حسین

به باغ، سرو خرامان به خاک، خون مى‏‌ریخت

فتاد چون به زمین، سرو خوش‏خرام حسین

نه چون حسین کسى سجده کرد در عالم

نه کس قیام نموده است، چون قیام حسین

حسین بس که مقامش، بلندمرتبه است

به جز خداى نداند، کسى مقام حسین

امید هست، «نگارنده» را که در محشر

خداش، بندۀ خود خواند و غلام حسین