چون گل گلشن هستى ز نژاد عرب است

مى‏‌توان گفت: عرب، ملّت عالى‌نسب است

این گل سرسبد و مظهر انسانیّت

ز آب و خاک عرب است و عربش امّ و اب است

پرورش یافته در دامن و آغوش عرب

آن که ایجاد جهان و من و ما را سبب است

کائناتش سر تعظیم فرود آوردند

آن که تعظیم ز نخوت نکند، بولهب است

از دیار دگر آراسته‌‏تر خواهد بود

آن دیارى که به دربار شهى، منتسب است

قبّه‌هایى که عیان است به سامان عرب

در بر اهل خبر، سلسله‌‏اى از ذهب است

حصن توحید و سراپردۀ غیبند و شهود

مشرک از دیدن آن امکنه در تاب و تب است

همه کس اذن ندارد که قدم بگذارد

«فى بیوتٍ اَذِنَ الله» که در آن قبب است

کربلا در نظر مردم بیگانه ز عشق

با بلا توأم و صحرای سراسر کُرب است

شب به چشم همه تاریک نماید لیکن

چشم بیداردلان، خیره ز انوار شب است

مهد آزادى و دانشکدۀ انسان‌ها

نیست شایسته که گویند سراى تعب است

بس سیاهى که پسندیده‌‏تر افتد ز سفید

کربلا، خال سیاهى است که بالاى لب است

سرزمینى است که عشّاق رسیدند به وصل

کربلا هست ولى جاى نشاط و طرب است

دیده بر حشمت کسرى نبود، آن کس را

که خود از موهبت عشق، بسان وهب است