دل امام زمان، زین عزا پریشان است

 که مرقد دو ولی خدای، ویران است

به شهر سامره شد، قبّه‌‏ای خراب کز آن

 زمین و عرش و سماوات، نور باران است

ضریح عسکریین، از شرار آتش سوخت

 دلِ هر آن که محبّ علی است، سوزان است

تو گویی آن که عزادار، بهر سامرّا

مدینه و نجف و مکّه و خراسان است

چو گل که در قفس خار، گشته زندانی

حَرَم، اسیر مریدان آل سفیان است

سزد که چشم جهان، خون در این عزا گرید

 که چشمِ چشم و چراغ رسول، گریان است

کسی که باغ بهشت، از وجود اوست، «بهشت»

 مزار مادرش از جور خصم، ویران است

کسی که خلق جهان، میهمان سفرۀ اوست

 دلش، به غصّه و چشمش به اشک، مهمان است

هنوز گنبد زیبای شهر سامرّا

 به زیر خاک غریبی و درد، پنهان است

هنوز بر حرم پاک چار امام بقیع

 به شام، ماه و به روز، آفتاب تابان است

هنوز نالۀ زهرا، به گوش جان آید

که دود آتش، از خانه‌‏اش، نمایان است

«هنوز نالۀ زینب، به گوش می‌‏آید»

که جسم پاک حسینش، به خاک، عریان است

هنوز نالۀ اطفال سیّد الشّهدا

بلند، در دل تفتیدۀ بیابان است