وقت میدان رفتن شه‏زاده شد

چون پى جان باختن، آماده شد

هم‏چو خور افکنْد بر خرگه، شعاع

بى‏کسان را خوانْد از بهر وداع

زینب آمد گفت کاى آرام جان!

رخ متاب از ما زنانِ ناتوان

زآن‌ که تو جانىّ و ما جمله بدن

چون نباشد جان، چه کار آید ز تن؟

بى تو گلشن، گلخن است، اى دل‏ربا!

با تو گلخن، گلشن است، اى جان‏فزا!

اى جهان نیکویى خرّم ز تو!

وى دل مجروح را مرهم ز تو!

صبح باشد پرتوى از عکس روت

شام باشد شمّه‏اى از تار موت

گل حکایت مى‏کند از روى تو

باد آرد بوى مُشک از موى تو

بس بنفشه سر به خاک پات سود

چهره‏ى خود، عاقبت نیلى نمود

سرو از رفتار تو مانده خجل

لاجَرَم پا را فرو بُرده به گل

حیفم آید با چنین حُسن و جمال

کت رسد زین قوم دون، رنج و ملال

کاکلت گر آشنا با خون شود

مادرت لیلا ز غم، مجنون شود

زینب ار افسرده بیند روى تو

مى‏شود آشفته هم‏چون موى تو

گر سکینه پیکرت بیند به خاک

هم‏چو گل سازد گریبان، چاک‌چاک

ور شه دین بیندت در چاه خون

وا اَسَف آرد همى از دل، برون

هین! مکن رو سوى این قوم عدو

رحم کن بر حال ما، اى مُشک‌مو!