چون صبا دید به صحرا، بدن بی‌کفنش
خاک می‌ریخت به جای کفنش بر بدنش
چون که از مرکب خود، شاه به گودال افتاد
حمد یزدان به لبش بود و شفاعت سخنش
آخرین بار که شه، جانب میدان می‌رفت
خواهرش داد به او، کهنه‌ترین پیرهنش
من چه گویم؟ چه شد این پیرهنش، آخر کار
که همی سوخت ز تابیدن خورشید، تنش
گشت آغشته به خونِ دلِ او، تربت او
از سُم اسب‌سواران به بدن تاختنش
عجبا! از بدنی بی‌سر و این جورِ عدو
بس نبودیش مگر آن همه کرب و محنش؟
زینب از دیدن این صحنۀ جان‌سوز، «حسان»!
مات و حیرت‌زده، انگشت عجب بر دهنش
ناله کن اى دل به عزاى على
گریه کن اى دیده براى على
کعبه ز کف داده چو مولود خویش
گشته سیه پوش عزاى على
من قدرتی دیگر به تن ندارم
دستی دگر چون در بدن ندارم
دشمن چو بسته راه من ز هر سو
به خیمه راه آمدن ندارم
راه من، از کثرت دشمن، ز هر سو بسته بود
داغها پی در پی و غمها به هم پیوسته بود
بس که از میدان، درون خیمه، آوردم شهید
بود سرتاپای من خونین و زینب خسته بود
تویی آن دختر زیبای کوچک
به دنبال پدر، با پای کوچک
به دشت کربلا با قلب خونین
تو هستی لالۀ حمرای کوچک
چون صبا دید به صحرا، بدن بی‌کفنش
خاک می‌ریخت به جای کفنش بر بدنش
چون که از مرکب خود، شاه به گودال افتاد
حمد یزدان به لبش بود و شفاعت سخنش
آخرین بار که شه، جانب میدان می‌رفت
خواهرش داد به او، کهنه‌ترین پیرهنش
من چه گویم؟ چه شد این پیرهنش، آخر کار
که همی سوخت ز تابیدن خورشید، تنش
گشت آغشته به خونِ دلِ او، تربت او
از سُم اسب‌سواران به بدن تاختنش
عجبا! از بدنی بی‌سر و این جورِ عدو
بس نبودیش مگر آن همه کرب و محنش؟
زینب از دیدن این صحنۀ جان‌سوز، «حسان»!
مات و حیرت‌زده، انگشت عجب بر دهنش
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
